Omówienie orzecznictwa pochodzi z programu LEX dla Samorządu Terytorialnego.
Rada miejska ustaliła czas pracy placówek handlu detalicznego, zakładów gastronomicznych i placówek usługowych dla ludności na terenie gminy. Uchwałę podjęła na podstawie art. XII § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1976 r. Przepisy wprowadzające Kodeks pracy (Dz. U. Nr 24, poz. 142 ze zm.).
Uchwałę zaskarżył prokurator.
Uznał, iż określenie maksymalnych godzin granicznych otwierania i zamykania placówek handlowych, zakładów gastronomicznych i usługowych na terenie gminy, ogranicza swobodę wykonywania działalności gospodarczej oraz narusza zasadę równości wobec prawa. Jego zdaniem gmina może ustalać godziny otwarcia tych placówek, jednak unormowania te dotyczyć mogą jedynie praw i obowiązków pracowników i pracodawców.
W odpowiedzi rada wyjaśniła, iż z przepisów wprost wynika, iż ustala ona dni i godziny otwierania oraz zamykania placówek handlu detalicznego, zakładów gastronomicznych i zakładów usługowych dla ludności - bez konieczności spełnienia jakichkolwiek dodatkowych przesłanek, w szczególności bez konieczności wykazywania, że intencją gminy jest ochrona interesów pracowników.
WSA uznał uchwałę za nieważną. Sąd wyjaśnił, iż rada gminy nie przedłożyła uzasadnienia projektu uchwały. Także z doręczonego protokołu z obrad rady, ani z odpowiedzi na skargę nie wynika czym kierowali się radni podejmując zaskarżoną uchwałę.
NSA rozpatrując sprawę przyznał rację radzie.
Sąd zgodził się, iż przyznane radzie gminy w art. XII § 1 ustawy, uprawnienie do określenia dni i godzin otwarcia wskazanych tam placówek i zakładów nie może być łączone z żadną inną regulacją jak tylko z Kodeksem pracy.
Jednak w ocenie NSA stwierdzenie nieważności uchwały może mieć miejsce tylko w sytuacji, gdy narusza ona przepisy ustaw wprost nakazujące zrealizować dyspozycję ustawy. W innych przypadkach takie działanie jest niedopuszczalne, bo wiąże się z ograniczeniem samodzielności uchwałodawczej gminy, a to jest wkroczeniem w wartość chronioną konstytucyjnie.
Z taką sytuacją mielibyśmy do czynienia wówczas, gdy kontrolowana uchwała wyraźnie odnosiłaby się do celów spoza prawa pracy i to wynikałoby z jej treści lub uzasadnienia albo dałoby się ustalić na podstawie materiałów towarzyszących jej podjęciu.
Zdaniem sądu taka sytuacja jednak nie wystąpiła w sprawie.
NSA zwrócił uwagę, iż podstawa stwierdzenia nieważności uchwały nie może być domniemywana. W związku z tym, brak uzasadnienia uchwały, które wskazywałoby na cel jej podjęcia nie można uznać za taki rodzaj naruszenia, które powinno skutkować jej nieważnością – uznał NSA.
Omówienie orzecznictwa pochodzi z programu LEX dla Samorządu Terytorialnego.
Na podstawie:
Wyrok NSA z 2 grudnia 2014 r., sygn. akt II GSK 1612/13, prawomocny