Mieszkanka gminy wystąpiła o zameldowanie jej wraz z synem na pobyt stały w lokalu.
Właściciele lokalu oświadczyli, iż nie wyrażają zgody na zameldowanie wnioskodawców. Tłumaczyli, iż pobyt osoby w lokalu uzasadniający zameldowanie powinien mieć charakter legalny, a zameldowanie nie może sankcjonować pobytu bezprawnego. Podkreślił, iż wnioskodawcy nie dysponują prawem do mieszkania a prawomocnym wyrokiem sąd orzekł ich eksmisję z lokalu.
Kobieta poskarżyła się do sądu administracyjnego.
NSA zwrócił uwagę, iż ponowne zamieszkanie w lokalu eksmitowanego stanowi jawne naruszenie prawa właściciela potwierdzonego prawomocnym wyrokiem. Nie można więc w takich okolicznościach mówić o zamieszkaniu z zamiarem stałego przebywania, skoro zamieszkanie to dokonane jest świadomie wbrew sądowemu nakazowi.
Pobyt legalny, to taki który jest związany ze stosownym uprawnieniem lokatora (np. wynikającym z umowy najmu).
Z kolei pobyt dopuszczalny prawnie, to taki, który nie wynika ze stosunku materialnoprawnego, ale jest usankcjonowany przepisami o ochronie lokatorów albo chociażby przepisami procesowymi.
Poznaj Linie Orzecznicze Lex >>>
Oznacza to, że wymeldowanie osoby nie może nastąpić tak długo, dopóty prawo dopuszcza choćby przebywanie danej osoby w lokalu (np. ze względu na brak lokalu socjalnego), względnie dopóki dana osoba nie opuści lokalu dobrowolnie.
Od takiej sytuacji odróżnić należy przypadek, który wystąpił w rozpoznawanej sprawie.
Osoba eksmitowana wyrokiem sądowym, która opuściła lokal, nawet jeżeli faktycznie uczyniła to dobrowolnie, nie jest już chroniona żadnymi przepisami, w szczególności żaden przepis prawa nie dopuszcza jej powrotu do lokalu.
W takich warunkach powrót do lokalu należy traktować jako działanie jawnie sprzeczne z prawem i nie może on być sanowany poprzez ponowne zameldowanie – uznał sąd.
Na podstawie:
Wyrok NSA z 18 listopada 2016 r., sygn. akt II OSK 368/15, prawomocny
