Omówienie orzecznictwa pochodzi z programu LEX dla Samorządu Terytorialnego.
Gmina zaskarżyła decyzję Ministra Finansów dotyczącą rozłożenia na raty należności z tytułu nienależnie uzyskanej oświatowej subwencji ogólnej za lata 2005 – 2009. Dodatkowo wystąpiła o przyznanie jej prawa pomocy w postaci zwolnienia od kosztów postępowania sądowego.
WSA odmówił gminie przyznania pomocy.
Gmina zaskarżyła decyzję do NSA.
NSA przypomiał, iż prawo pomocy powinno być udzielane przede wszystkim podmiotom pozbawionym źródeł stałego dochodu i majątku, a także możliwości uzyskania środków na prowadzenie procesu z jakichkolwiek źródeł.
Natomiast prawo pomocy nie może być traktowane jako forma zabezpieczenia innych wydatków, uznawanych przez gminę za priorytetowe, a nie mających obiektywnie takiego charakteru.
Dotyczy to na przykład wydatków, których poniesienie może być odroczone bez uszczerbku dla budżetu gminy, gdyż nie będzie się wiązało z koniecznością zaciągnięcia kolejnych zobowiązań finansowych, powodując w ten sposób powstanie lub zwiększenie deficytu i trudności w utrzymaniu płynności finansowej.
Pozostające do dyspozycji gminy środki przeznaczone są na realizację innych zadań, niż związanych ze wszczętymi postępowaniami sądowoadministracyjnymi, nie może przemawiać za jej uprzywilejowanym
traktowaniem i przyznaniem jej prawa pomocy – uznał sąd.
Omówienie orzecznictwa pochodzi z programu LEX dla Samorządu Terytorialnego.
Na podstawie:
Postanowienie NSA z 29 września 2014 r., sygn. akt II FZ 1348/14, prawomocne