W jaki sposób należy rozwiązać za porozumieniem stron stosunek pracy na podstawie powołania (zastępca burmistrza)?
Odpowiedź
Porozumienie powinien zawrzeć pracownik z organem, który go powołał, czyli burmistrzem.
Stosunek pracy zawarty na podstawie aktu powołania różni się w sposób istotny od stosunku pracy nawiązanego na podstawie umowy o pracę. Zgodnie z art. 69 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm) - dalej k.p. jeżeli przepisy oddziału 1 k.p. nie stanowią inaczej, do stosunku pracy na podstawie powołania stosuje się przepisy dotyczące umowy o pracę na czas nie określony, z wyłączeniem przepisów regulujących:
- tryb postępowania przy rozwiązywaniu umów o pracę,
- rozpatrywanie sporów ze stosunku pracy w części dotyczącej orzekania o bezskuteczności wypowiedzeń oraz o przywracaniu do pracy.
Jak jednak orzekł w postanowieniu z dnia 17 sierpnia 1977 r. (I PZ 30/77, LEX nr 14412) Sąd Najwyższy, "w zakresie stosunków pracy, nawiązanych na podstawie powołania, art. 69 k.p. wyłącza tylko stosowanie przepisów k.p. dotyczących trybu postępowania przy rozwiązywaniu umów o pracę oraz rozpatrywaniu sporów ze stosunku pracy w części dotyczącej orzekania o bezskuteczności wypowiedzenia i o przywracaniu do pracy. Jako przepis szczególny art. 69 k.p. nie podlega wykładni rozszerzającej i nie upoważnia do wniosku, że pracownik odwołany nie ma w ogóle żadnej drogi prawnej, na której mógłby dochodzić od zakładu pracy naprawienia szkody wyrządzonej mu przez zakład pracy w związku ze sprzecznym z wymogami prawa rozwiązaniem stosunku pracy" Jednocześnie SN w tym samym orzeczeniu stwierdził, że "odwołanie, o jakim mowa w art. 70 k.p., nie jest jedynym środkiem prowadzącym do rozwiązania stosunku pracy nawiązanego na podstawie powołania. Jest to środek szczególny, który zastępuje służącą zakładowi pracy możność wypowiedzenia "zwykłej" umowy o pracę, zawartej na czas nie określony (art. 30 § 1 pkt 2 k.p.), a także rozwiązanie takiej umowy przez zakład pracy bez wypowiedzenia (art. 30 § 1 pkt 3 k.p.), nie wyłącza jednak przewidzianej w art. 30 § 1 pkt 1 k.p. możności rozwiązania stosunku pracy na mocy porozumienia stron."
Również w wyroku z dnia 22 grudnia 1976 r. (I PRN 121/76, OSNC 1977, nr 8, poz. 140) Sąd Najwyższy potwierdził, że "przepisy oddziału pierwszego, rozdziału III, działu drugiego k.p. nie wyłączają możliwości rozwiązania na skutek porozumienia stron (art. 30 § 1 pkt 1 k.p.) stosunku pracy nawiązanego na podstawie powołania, przy czym porozumienie powinno być zawarte między pracownikiem i organem, który go powołał." SN dodał także, że "rozwiązanie na mocy porozumienia stron stosunku pracy, nawiązanego na podstawie powołania, powoduje ustanie stosunku pracy z dniem ustalonym w tym porozumieniu bez względu na to, czy i kiedy organ uprawniony odwoła pracownika z zajmowanego stanowiska."
W przepisach o samorządzie gminnym wyraźnie określono, kto powołuje zastępcę wójta (burmistrza, prezydenta miasta). Według, art. 26a ust. 1 w zw. z art. 11a ust. 3 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (tekst jedn.: Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 z późn. zm.) to burmistrz, w drodze zarządzenia, powołuje oraz odwołuje swojego zastępcę lub zastępców i określa ich liczbę.
Stosownie do treści art. 7 pkt 1 ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o pracownikach samorządowych (Dz. U. Nr 223, poz. 1458) czynności w sprawach z zakresu prawa pracy wobec zastępcy wójta (burmistrza, prezydenta miasta), wykonuje wójt (burmistrz, prezydent miasta).
Przydatne materiały:
Ustawa z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.)
Ustawa z dnia 21 listopada 2008 r. o pracownikach samorządowych (Dz. U. Nr 223, poz. 1458)
Odpowiedź
Porozumienie powinien zawrzeć pracownik z organem, który go powołał, czyli burmistrzem.
Stosunek pracy zawarty na podstawie aktu powołania różni się w sposób istotny od stosunku pracy nawiązanego na podstawie umowy o pracę. Zgodnie z art. 69 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm) - dalej k.p. jeżeli przepisy oddziału 1 k.p. nie stanowią inaczej, do stosunku pracy na podstawie powołania stosuje się przepisy dotyczące umowy o pracę na czas nie określony, z wyłączeniem przepisów regulujących:
- tryb postępowania przy rozwiązywaniu umów o pracę,
- rozpatrywanie sporów ze stosunku pracy w części dotyczącej orzekania o bezskuteczności wypowiedzeń oraz o przywracaniu do pracy.
Jak jednak orzekł w postanowieniu z dnia 17 sierpnia 1977 r. (I PZ 30/77, LEX nr 14412) Sąd Najwyższy, "w zakresie stosunków pracy, nawiązanych na podstawie powołania, art. 69 k.p. wyłącza tylko stosowanie przepisów k.p. dotyczących trybu postępowania przy rozwiązywaniu umów o pracę oraz rozpatrywaniu sporów ze stosunku pracy w części dotyczącej orzekania o bezskuteczności wypowiedzenia i o przywracaniu do pracy. Jako przepis szczególny art. 69 k.p. nie podlega wykładni rozszerzającej i nie upoważnia do wniosku, że pracownik odwołany nie ma w ogóle żadnej drogi prawnej, na której mógłby dochodzić od zakładu pracy naprawienia szkody wyrządzonej mu przez zakład pracy w związku ze sprzecznym z wymogami prawa rozwiązaniem stosunku pracy" Jednocześnie SN w tym samym orzeczeniu stwierdził, że "odwołanie, o jakim mowa w art. 70 k.p., nie jest jedynym środkiem prowadzącym do rozwiązania stosunku pracy nawiązanego na podstawie powołania. Jest to środek szczególny, który zastępuje służącą zakładowi pracy możność wypowiedzenia "zwykłej" umowy o pracę, zawartej na czas nie określony (art. 30 § 1 pkt 2 k.p.), a także rozwiązanie takiej umowy przez zakład pracy bez wypowiedzenia (art. 30 § 1 pkt 3 k.p.), nie wyłącza jednak przewidzianej w art. 30 § 1 pkt 1 k.p. możności rozwiązania stosunku pracy na mocy porozumienia stron."
Również w wyroku z dnia 22 grudnia 1976 r. (I PRN 121/76, OSNC 1977, nr 8, poz. 140) Sąd Najwyższy potwierdził, że "przepisy oddziału pierwszego, rozdziału III, działu drugiego k.p. nie wyłączają możliwości rozwiązania na skutek porozumienia stron (art. 30 § 1 pkt 1 k.p.) stosunku pracy nawiązanego na podstawie powołania, przy czym porozumienie powinno być zawarte między pracownikiem i organem, który go powołał." SN dodał także, że "rozwiązanie na mocy porozumienia stron stosunku pracy, nawiązanego na podstawie powołania, powoduje ustanie stosunku pracy z dniem ustalonym w tym porozumieniu bez względu na to, czy i kiedy organ uprawniony odwoła pracownika z zajmowanego stanowiska."
W przepisach o samorządzie gminnym wyraźnie określono, kto powołuje zastępcę wójta (burmistrza, prezydenta miasta). Według, art. 26a ust. 1 w zw. z art. 11a ust. 3 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (tekst jedn.: Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 z późn. zm.) to burmistrz, w drodze zarządzenia, powołuje oraz odwołuje swojego zastępcę lub zastępców i określa ich liczbę.
Stosownie do treści art. 7 pkt 1 ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o pracownikach samorządowych (Dz. U. Nr 223, poz. 1458) czynności w sprawach z zakresu prawa pracy wobec zastępcy wójta (burmistrza, prezydenta miasta), wykonuje wójt (burmistrz, prezydent miasta).
Przydatne materiały:
Ustawa z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.)
Ustawa z dnia 21 listopada 2008 r. o pracownikach samorządowych (Dz. U. Nr 223, poz. 1458)