Ustawa pozwoli na uruchomienie gruntów do tej pory nie branych pod uwagę przy budownictwie mieszkaniowym, w tym gruntów rolnych w administracyjnych granicach miast oraz byłych terenów kolejowych, wojskowych czy produkcyjnych.

Projekt ustawy o ułatwieniach w przygotowaniu i realizacji inwestycji mieszkaniowych oraz inwestycji towarzyszących przewiduje rozwiązania usprawniające i skracające prowadzenie procesu inwestycyjnego w odniesieniu do inwestycji mieszkaniowych i inwestycji towarzyszących.

"Skracamy okres przygotowania inwestycji i tworzymy dobre warunki dla budownictwa mieszkaniowego. Jestem przekonany, że przepisy przygotowane z myślą o budownictwie mieszkaniowym, ułatwią realizację inwestycji" – mówi Jerzy Kwieciński minister inwestycji i rozwoju.

Ożyją tereny nieużyte

Ustawa pozwoli na uruchomienie gruntów, które do tej pory nie były brane pod uwagę przy budownictwie mieszkaniowym, w tym gruntów rolnych w administracyjnych granicach miast, a także na terenach, które w przeszłości były wykorzystywane jako tereny kolejowe, wojskowe, produkcyjne lub pod usługi pocztowe, a obecnie funkcje te nie są na tych terenach realizowane.

Pod budownictwo mieszkaniowe będą mogły zostać wykorzystane tereny, na których z uwagi na ich funkcje określone w studium nie jest to obecnie możliwe, mimo że wyposażone są w niezbędną infrastrukturę i spełniają standardy urbanistyczne określone w projekcie. Jednocześnie ustawa nie pozwala na inwestowanie na terenach podlegających ochronie.

Ustalenie lokalizacji inwestycji będzie następować w drodze uchwały rady gminy, co stanowi wyraz zachowania władztwa planistycznego gminy, przy jednoczesnym zapewnieniu partycypacji społecznej - mieszkańcy gminy będą mogli wyrażać opinie i zgłaszać uwagi wobec zaproponowanej lokalizacji inwestycji.

Czytaj też Rada gminy podejmie decyzję w formie uchwały o lokalizacji inwestycji

Określone standardy inwestycji

W ustawie zaproponowano standardy, jakim muszą odpowiadać inwestycje mieszkaniowe. Dostęp inwestycji mieszkaniowej do drogi publicznej będzie musiał być adekwatny do potrzeb obsługi komunikacyjnej oraz zapewniać miejsce dla realizacji infrastruktury technicznej.

Zapewniony ma być dostęp inwestycji do placówek powszechnej edukacji w odległości nie większej niż 3 km, a w miastach, w których liczba mieszkańców przekracza 100 tys. mieszkańców – nie większej niż 1,5 km. Zapotrzebowaniem ma być obliczone każdorazowo w odniesieniu do liczby mieszkańców ustalonej w oparciu o specjalny wskaźnik określony w projekcie.