Jeden z mieszkańców gminy wystąpił do ośrodka pomocy społecznej o przyznanie mu celowej pomocy finansowej z przeznaczeniem na remont sufitu. We wniosku nie wskazał jakiej konkretnie kwoty potrzebuje.

Kierownik ośrodka przyznał mu jednorazowy zasiłek celowy w kwocie 150 złotych na częściowe pokrycie remontu ocieplenia sufitu.

Mieszkaniec nie zgodził się z decyzją i wniósł odwołanie. Uznał bowiem, że przyznana pomoc jest zbyt niska i w żaden sposób nie pomoże w wykonaniu potrzebnego ocieplenia i remontu sufitu przed zimą.

WSA przypomniał, iż sformułowanie przepisu ustawy o pomocy społecznej, iż zasiłek "może być przyznany" oznacza, że decyzja w przedmiocie przyznania zasiłku celowego ma charakter uznaniowy. Uzyskanie tego świadczenia nie zależy wyłącznie od spełnienia obowiązkowego, ustawowo wymaganego kryterium dochodowości.

Jako świadczenie nieobligatoryjne zasiłek celowy może bowiem nie zostać przyznany w ogóle, gdy organ oceni, że istnieją – po stronie wnioskodawcy lub organu - okoliczności uniemożliwiające uwzględnienie wniosku o przyznanie tej formy pomocy lub może być przyznany jedynie w części żądanej przez stronę.

Sąd podkreślił, iż spełnienie przez osobę kryteriów przyznania zasiłku celowego, nie oznacza, że istnieje po jej stronie roszczenie o przyznanie świadczenia w kwocie, która w jej ocenie byłaby wystarczająca na zaspokojenie tej potrzeby.

Zdaniem sądu kwota przyznanego zasiłku uwzględniła częściową partycypację organu w kosztach koniecznego remontu sufitu, co zważywszy na brak ustawowego roszczenia strony o przyznanie pomocy w pełni zaspokajającej potrzebę nie pozwala na stwierdzenie naruszenia prawa wydaną decyzją.

Na podstawie:
Wyrok WSA w Białymstoku z 10 lutego 2015 r., sygn. akt II SA/Bk 982/14, nieprawomocny