Na mocy art. 40 ust. 1 ustawy o drogach publicznych wymagane jest uzyskanie zezwolenia zarządcy drogi w sytuacji, gdy zajęcie pasa drogowego następuje na cele niezwiązane z budową, przebudową, remontem, utrzymaniem i ochroną dróg. Użyte w art. 40 ust. 3 ww. ustawy sformułowanie "ustala się" oznacza, że organ ma obowiązek ustalenia opłaty w przypadku stwierdzenia stanu faktycznego wymienionego w tym przepisie.

Tak więc, opłaty pobierane z tego tyłu mają charakter publicznoprawny i zdaniem znacznej większości specjalistów mieszczą się w pojęciu niepodatkowych należności budżetowych i ich umorzenie następuje na podstawie art. 64 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r.o finansach publicznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. poz. 885, z późn. zm.) - dalej u.f.p.
 

W przypadku należności pieniężnych z tytułu realizacji zadań z zakresu administracji rządowej oraz innych zadań zleconych jednostkom samorządu terytorialnego ustawami stosuje się przepisy art. 42 u.f.p., z tym że uprawnienia kierownika państwowej jednostki budżetowej przysługują zarządowi jednostki samorządu terytorialnego.

Zgodnie z podejmowanymi przez właściwe rady gmin uchwałami najczęściej do umarzania, odraczania lub rozkładania na raty, spłat należności, do których nie stosuje się przepisów ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa, uprawniony jest wójt (burmistrz, prezydent miasta ale i zarząd powiatu). Często radni upoważniają do podejmowania takich decyzji również kierowników jednostek organizacyjnych gminy, czy powiatu, określając jednocześnie górną granicę, do której mogą podejmować decyzje samodzielnie.

Reasumując, zasady umarzania należności, o jakich mowa w pytaniu określone być powinny na podstawie uchwały rady powiatu i tam też winny być ustalone (wskazane organy), o jakich mowa w art. 64 u.f.p. W praktyce powinien być to moim zdaniem - zarząd powiatu.

Pytanie pochodzi z publikacji Vademecum Głównego Księgowego Administracja