Burmistrz odmówił wnioskodawczyni skierowania jej siostry do domu pomocy społecznej.
Organ wyjaśnił, iż kobieta spełnia ustawowe kryteria do skierowania jej do domu pomocy społecznej.
Jednakże przepisy ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (j.t. Dz.U. z 2016 r., poz. 930) wyraźnie wskazują jeszcze na dalsze przesłanki, a mianowicie fakt, że do domu opieki społecznej kieruje się osobę, której nie można zapewnić niezbędnej pomocy w formie usług opiekuńczych. Natomiast siostra wnioskodawczyni ma zapewnione bardzo dobre warunki lokalowe, prowadzi wspólne gospodarstwo domowe z opiekunem prawnym.
Organ podkreślił, iż dom opieki społecznej jest absolutną koniecznością w sytuacji, gdy żadne inne rozwiązania nie są możliwe do zastosowania. W rozpatrywanej sprawie taka alternatywa jest i ośrodek chce przeznaczyć na to wsparcie środki, a tylko opiekun nie chce z nich skorzystać.
Wnioskodawczyni poskarżyła się do sądu administracyjnego.
WSA wyjaśnił, iż posiadanie rodziny – wbrew temu co stara się dowieść organ - nie jest przesłanką do wydania decyzji o odmowie skierowania do domu pomocy społecznej.
Poznaj Linie Orzecznicze Lex >>>
Nie ma wątpliwości, że ze wszech miar pożądane jest, aby osoba była w potrzebie otoczona stałą opieką rodziny, ale równie oczywiste jest stwierdzenie, że nie zawsze jest to możliwe.
Stosując ustawę o pomocy społecznej, organy administracyjne nie mogą absolutyzować żadnej z form pomocy społecznej.
Ustawa nie uzasadnia tezy, że istnieje sztywna, bezwzględnie obowiązująca hierarchia form opieki nad osobami potrzebującymi, która nakazywałaby w każdym pojedynczym przypadku stosowanie ściśle ustalonej kolejności form opieki – zwrócił uwagę sąd.
Na podstawie:
Wyrok WSA w Łodzi z 15 marca 2017 r., sygn. akt II SA/Łd 1004/16, nieprawomocny
