Burmistrz odmówił jednemu z mieszkańców gminy prawa do świadczenia pielęgnacyjnego z tytułu rezygnacji przez niego z zatrudnienia w związku z koniecznością opieki nad niepełnosprawną żoną.
Organ wyjaśnił, iż wnioskodawca posiada ustalone bezterminowo prawo do zasiłku dla opiekuna w związku ze sprawowaną opieką nad żoną, co stanowi negatywną przesłanką przyznania świadczenia pielęgnacyjnego.
Mężczyzna poskarżył się do sądu administracyjnego.
Tłumaczył, że znajdują się z żoną w trudnej sytuacji życiowej z uwagi na otrzymywanie zasiłku dla opiekuna w kwocie 520 zł, która jest kwotą nieadekwatną do potrzeb.
W jego ocenie, obecna sytuacja jest skutkiem niewykonywania przez kolejne rządy orzeczeń Trybunału Konstytucyjnego oraz tego, że zostało mu odebrane prawo do świadczenia pielęgnacyjnego, które miał przyznane na stałe, a ustalono prawo do zasiłku dla opiekuna, które to świadczenie ma niższy wymiar finansowy.
WSA uznał za niedopuszczalne doprowadzenie do sytuacji, w której wadliwa działalność ustawodawcza państwa pozbawiła obywatela prawa do świadczenia pomocowego dwukrotnie wyższego.
Poznaj Linie Orzecznicze Lex >>>
Zdaniem sądu przepis art. 17 ust. 5 pkt 1b ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1518 ze zm.) nie może wykluczać prawa do świadczenia pielęgnacyjnego osobie, której to prawo odebrano regulacją niekonstytucyjną "przymuszając" do uzyskania świadczenia mniej korzystnego w postaci zasiłku dla opiekuna, którego uzyskanie jest z kolei przesłanką uniemożliwiającą powrót do uzyskiwana świadczenia poprzedniego, czyli świadczenia pielęgnacyjnego.
Demokratyczne państwo prawa powinno służyć swoim obywatelom, celem realizacji zasady sprawiedliwości społecznej, szczególnie osobom, które w niezawinionych okolicznościach, rezygnując z pracy podjęły się opieki nad niepełnosprawnym członkiem swojej rodziny.
Fakt uzyskiwania przez mężczyznę zasiłku dla opiekuna nie może być zatem przeszkodą do przyznania mu świadczenia pielęgnacyjnego – uznał sąd.
Na podstawie:
Wyrok WSA w Białymstoku z 28 marca 2017 r., sygn. akt II SA/Bk 139/17, nieprawomocny
